MySQL error /home/jacob/domains/loggy.nl/public_html/logs/layout.php on line 83
insert into online values
(
'',
   '',
   '1711697927',
   '3.237.31.131',
   'amanda-/'
)


Incorrect integer value: '' for column `jacob_weblog`.`online`.`userid` at row 1
URL: /
IP: 3.237.31.131
UserAgent: claudebot

Post:
Array
(
)


GET:
Array
(
    [gebruikersnaam] => amanda
)


Sorry, there was an error, we are notified of the issue and will be resolved as soon as possible
Weblog Amanda - Home
Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!

Boeken, ik vind het leven leuker

Verkeer
Sterren...
Brouwse dag
De wereld en de spiegel
Mijn beauty..!!
Vertrouwen...
Klussen
Wie ben ik?
Het monster en uitslapen...
Auto's
Solo
Boeken, ik vind het leven leuker - Loesje


Verkeer


Verkeer

 

Elke woensdagochtend rij ik naar Tilburg. Een stuk van 65 km, vooral over de snelweg.

En elke week valt het me weer op hoe vreemd sommige mensen reageren in het verkeer. Hoeveel risico ze nemen en hoe asociaal sommigen zijn.

Zo stond ik bij het verkeerslicht te wachten klaar om de snelweg op te gaan, voorgesorteerd voor rechts. Komt er een dikke BMW langs me scheuren, kwakt ‘m voor mijn auto en moet uiteraard vol op de rem omdat de rij voor mij net optrok maar niet snel genoeg ging naar zijn zin. Vervolgens ga ik rechtsaf, word ik links ingehaald door een grote Mercedes en ook hij (want dat zijn altijd mannen) gooit ‘m voor mijn auto. Waardoor ik voor de 2e keer vol op de rem kan om er niet bovenop te rijden. Dat is best vervelend zonder rembekrachtiging. Ik vraag me altijd af of ik wel op tijd kan stoppen.

 

Verder op de snelweg mag je eerst een stuk 120 km/h. Rond Breda is dit 100 km/h en daarna weer 120 km/h. Ik rij standaard 120, zowel voor, rond als na Breda. En nog word ik ingehaald. Opvallend is dat het altijd de grotere en duurdere auto’s zijn. Mercedes, BMW, Audi. Af en toe een Volkswagen Golf of een Volvo. De kleintjes rijden angstvallig (en zacht) op de rechterbaan.

Soms waag ik het om zo’n grote auto in te halen. Tot grote ergernis van de mannen in pak die achter het stuur zitten. Want zodra ik een baan naar rechts opschuif gaat het gas er op en gaan ze mij voorbij. Om vervolgens voor me te gaan rijden, in tempo af te zwakken en zo zacht te rijden dat dit ritueel zich een keer of 4 herhaalt.

 

In Tilburg aangekomen is het niet heel anders. Stadrijden is toch een slag apart. Netjes ga ik voor het verkeerslicht staan om linksaf te gaan. De meneer rechts van mij bedenkt ineens dat hij ook links moet en gooit, als het licht op groen springt, zijn auto (ja hoor, BMW) zo voor de mijne om daarna keihard op de vluchtstrook/linkerbaan weg te scheuren. Waar is het nou voor nodig..?

 

Met hoofdpijn kom ik op plek van bestemming. Ik begrijp niet dat mensen met zo’n snelheid zulke risico’s nemen. Als er wat gebeurt ben je of hartstikke dood, zwaargewond of je komt er zonder kleerscheuren vanaf terwijl de andere partij een gruwelijker lot ondergaat. Het overkomt me steeds vaker dat ik een bijna-ongeluk heb door het idiote rijgedrag van anderen.

 

Of zou het komen omdat ze een KLM-blauwe Renault Twingo-rijdende vrouw niet altijd even serieus nemen…??


10:33:25 30 Januari 2009 Permanente link Reacties (0)

Sterren...


Mooie sterrenhemel. Helder met puntjes van licht.

Van dichtbij grote bollen van vuur.

Wat een wonder van de natuur. Betoverd staar ik naar boven. Zou daar ver weg ook leven zijn net als op aarde? Zou daar nu ook iemand zijn die net als ik naar boven kijkt en denkt: wauw, wat is de natuur toch mooi...

Geen idee. En het zal nog eeuwen duren voor we dit weten. Voor we in ons ruimteschip á la Enterprise het heelal, de Melkweg en verder ontdekken en onderzoeken. Voor we er achter komen dat er nog meer leven is dan de mensen op aarde.

Of misschien komen we dit nooit te weten. Beperken we ons tot het veilige leven op aarde. Alhoewel er met die veiligheid momenteel ook veel mis is. Schietpartijen zijn bijna alledaags. Je mening verkondigen kan niet meer. Je leven loopt gevaar, je hebt beveiliging nodig. En zelfs de baby's in een kinderdagverblijf zijn hun leven niet meer zeker. Baby's die nog niet eens een mening hebben. Die nog geen idee hebben van het leven. Die compleet onschuldig zijn. Veiligheid...wat is dat tegenwoordig?

Ik kijk nog eens omhoog naar de sterren. Hoe lang zal het nog duren voor we die niet meer kunnen zien? Voor de lucht zo vervuild is dat bewolking eerder regel dan uitzondering is? En dat zo'n mooie heldere avond als vanavond zelden of nooit meer voorkomt.

Op dat moment hoor ik luid gerem en een harde klap. 2 auto's die op elkaar gebotst zijn. Gelukkig stappen beide chauffeurs ongedeerd uit. Ietwat verdwaasd en geschrokken en ik hoor de ene zeggen: "De lucht was zo mooi helder, ik vergat op de weg te letten." Om vervolgens de schadepapieren in te vullen...


21:01:31 27 Januari 2009 Permanente link Reacties (0)

Brouwse dag


Wie gaan er allemaal mee? O, maar dan hebben we een auto te kort. Wie zou er extra willen rijden? Gelukkig geregeld. Allemaal om half 9 bij de Tienvoet, instrument en standaard mee. O ja, en vergeet de lunch niet. Of geld om wat te kopen. Voor de zekerheid gooi ik er vrijdag nog een bulk sms uit naar alle mensen die meegaan.

Brouwse dag, een terugkerende happening in muziekland. Altijd de 2e zaterdag van juli, al 29 jaar lang. Niet dat ik dit al 29 jaar meemaak, die leeftijd haal ik nog niet eens! Maar lang genoeg om te weten wat het inhoudt, wat het programma is op de minuut af en wat er allemaal te doen is. 12 jaar doe ik inmiddels mee en elke keer weer met veel plezier.

Dit jaar hebben we de jeugd van de vereniging opgetrommeld en iedereen gaat mee! Wat nog paniek oplevert, want dat past niet in 2 auto's. Gelukkig is mijn liefste tante bereidt ook te rijden. Wat meteen een excuus is om weer eens mee te blazen. Zo gaan we zaterdag 12 juli op stap. 5 volwassenen en 6 jeugdleden. Varierend van 10 tot 16 jaar. In de auto worden de verhalen van voorgaande jaren tevoorschijn getoverd. De dirigenten, de tent, de braderie en niet te vergeten, bepaalde mensen die er ook al jaren rondlopen.

Veel te vroeg komen we aan in Brouwershaven. Maar dat geeft niet. We zoeken op ons gemak een plekje in de tent en pakken alles uit. De eerste repetitie loopt wat stroef. Halverwege krijgen we nog een regenbui over ons heen, maar het mag de pret niet drukken! Om 12 uur is de repetitie afgelopen en sprinten we naar de plaatselijke Chinees om een tafel voor 11 te bemachtigen. Traditiegetrouw gaan we aan de uitsmijter met ham en/of kaas (of saté of tosti). Daarna nog even snel de braderie over, waar een leuke ketting wordt gekocht, en als een speer weer terug naar de tent voor de tweede repetitie. Veiligheidshalve gaan we wat meer naar het midden zitten zodat we tegen de regen beschut zijn. Dit was niet nodig, want de zon gaat volop schijnen en geen wolkje aan de lucht. Na de repetitie lopen we, deze keer wat rustiger, opnieuw de braderie over. Aan het einde is een klein podium waar een aantal muzikanten wat relaxte jazz en blues aan het spelen zijn. We blijven even luisteren en genieten van de improvisatiekunsten. Tsja, we hebben nog wel wat te leren.

Om 4 uur zitten we weer op ons plek voor het concert. Ook dit loopt lekker. De moeheid begint wel toe te slaan, maar de vele mensen die staan te luisteren geven ons vleugels! De lucht gaat betrekken, maar gelukkig blijft het droog en kunnen we de dag zeer positief afsluiten.

Onze jeugd is erg enthousiast, we hebben lekker geblazen, het was erg gezellig. Volgend jaar weer!!


21:03:59 12 Juli 2008 Permanente link Reacties (0)

De wereld en de spiegel


Als je in de spiegel kijkt? Wie zie je dan?

Nou, gewoon.....mezelf!

Jezelf zoals jij dat ziet? Of jezelf zoals de wereld je ziet?

Nou, gewoon mezelf dus....!!

Ja, maar hoe dan? Omschrijf het eens.

Nou, bruin haar, bruine ogen, iets te dik. En vrolijk, eerlijk, creatief. Soms moe.

Ja, maar dat is dus zoals de wereld je wil zien. Je moet in de spiegel kijken naar jezelf, als jezelf. En niet het ideaalbeeld voorstellen, of het beeld wat andere mensen willen zien van je. Want je past je daaraan aan. Chagrijnig zijn mag niet. Je wordt geacht vrolijk te zijn. Of in ieder geval aanspreekbaar. Waarom? Als ik chagrijnig wil zijn, dan ben ik gewoon chagrijnig. Als ik boos wil zijn, dan ben ik boos. Als ik iemand vind zeuren dan zeg ik dat gewoon, zonder er omheen te draaien.

Ik leef voor mezelf. En niet voor de rest. Ik wil niet meer acteren. Me anders voor doen omdat de wereld dat eist. Daar wordt je veel te moe van, anders doen dan je bent. Ik ben gewoon mezelf. Of de wereld dat nu leuk vindt of niet.


21:05:08 11 Juli 2008 Permanente link Reacties (1)

Mijn beauty..!!


Ruim 8 weken geleden zag ik je advertentie staan. De tekst sprak me meteen aan, maar ik wilde niet gelijk reageren. Het kwam eigenlijk niet zo goed uit. Ik klikte je weg en besloot je te vergeten. Dat ging uiteraard niet zo makkelijk en tijdens mijn drukke bezigheden bleef je door mijn hoofd spoken.

Opnieuw zocht ik je op. De advertentie stond er nog steeds, je had nog steeds niemand gevonden. Ook stond er inmiddels een foto bij. En wat voor 1! Ik was verkocht! Totaal verliefd stuurde ik een mailtje. Maar het maken van een afspraakje was zo makkelijk nog niet. Dan kwam het jou niet uit en dan had ik weer geen tijd.

Maar gelukkig, 6 juli vonden we allebei een gaatje en om 11 uur werd ik in Amersfoort gewacht. Oh, wat was dat spannend! Elke dag bekeek ik je foto en werd ik verliefder op je. Als je nu maar niet tegenviel!

Mijn moeder ging mee. Die wilde je ook graag leren kennen. Want ik was zo enthousiast over je! Misschien wat vroeg voor een eerste afspraakje, maar het leek me toch wel een goed idee. Na een uurtje rijden kwamen we op de plek van bestemming. Het adres wat je had opgegeven bleek een huisartsenpraktijk te zijn. Niet veel na ons kwam er een grote BMW aanrijden. Ik voelde me meteen erg klein met mijn Renault Twingo. Uit de auto stapte een man met een grote koffer. Hij vroeg ons hem te volgen. Boven in de wachtkamer was het dan eindelijk zover. Ik kreeg je eindelijk te zien!

De koffer ging open en daar lag je dan! Glimmend met je prachtige rode kleur en je gouden kleppen! Voorzichtig pakte ik je vast. Ik zette je aan mijn lippen en het leek wel of er engeltjes begonnen te zingen, zo mooi! Opnieuw was ik verkocht! Je mocht mee naar huis.

Nu sta je mooi te pronken op je standaard en morgen mag je voor het eerst mee naar de repetitie. Ik ben benieuwd wat de rest van het orkest van je vind.

http://img56.imageshack.us/img56/1236/img0001pa8.jpg


18:01:46 06 Juli 2008 Permanente link Reacties (0)

Vertrouwen...


Esmee is 15 jaar oud. Ze zit momenteel in de 3e klas van het VWO, waar ze keihard voor moet werken. Vooral de talen willen niet echt lukken. Daarnaast wordt ze erg gepest door haar klasgenoten. Elke dag weer hetzelfde getreiter. Van buiten lijkt ze onverschillig. Maar van binnen voelt ze zich ellendig, eenzaam en alleen. Gelukkig is haar lieve vriend er nog. Hij begrijpt haar tenminste. En bij orkest heeft ze ook vrienden. Muziek is echt een uitlaatklep!

Haar vriend Tom is echter 10 jaar ouder en heeft hele andere verwachtingen van een verkering dan Esmee. Ze krijgt het hierdoor soms flink benauwd en na 8 maanden besluit ze het uit te maken. En dan blijkt dat ze daar alleen maar goed aan heeft gedaan. Hij begint haar te stalken. Elke ochtend fiets hij achter haar aan naar school. En elke middag staat hij bij school te wachten en fiets achter haar aan mee terug. En dat dag in, dag uit. Zijn zus is mogelijk nog erger. Alles wat Esmee doet wordt opgeschreven en krijgt ze steevast op de donderdagavond (orkestrepetitie) in de pauze te horen. Je hebt dit gedaan, die heb je geen gedag gezegd, enz. Na 2 maanden durft Esmee niet meer naar buiten. De hond uitlaten, iets wat ze heel graag doet, durft ze niet meer en ze probeert er met smoesjes vanaf te komen. Met een groot schuldgevoel en een groot gemis. Ze durft niets tegen haar ouders te zeggen, want ze schaamt zich er eigenlijk wel voor. Dit blijft een paar maanden zo doorgaan tot haar ex en zijn zus in de pauze betrapt worden. Esmee’s beste vriend Jan komt tijdens de beschuldigingen binnen en gaat meteen tegen ze tekeer. Waar ze het lef vandaan haalden? Esmee valt hem huilend om de hals en Tom en zijn zus pakken hun spullen om naar huis te gaan. Ze komen na die avond niet meer op de repetitie en stoppen met muziek spelen. Esmee ziet ze nog regelmatig, dat kan ook niet anders omdat ze in dezelfde straat wonen, maar ze negeren haar compleet. Eindelijk vrijheid!

Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ze blijft over haar schouder kijken. Jan neemt haar mee op sleeptouw en zo krabbelt ze langzaam op uit dat dal. Jan is Esmee’s eerste vriendje en ze zijn altijd vrienden gebleven. Ze spelen regelmatig samen muziek, gaan samen op stap en gaan samen varen met Jans boot. Soms met familie of vrienden, maar soms ook met zijn 2tjes.

 

Zo ook die middag in mei. Esmee is vroeg uit van school en Jan is ’s middags vrij. Ze besluiten een stukje te gaan varen. Het is prachtig weer en wat is dan lekkerder dan met een bootje de rivier op te gaan. Ze spreken om 2 uur af bij de haven en klimmen aan boord. Het is meteen erg gezellig. Radio aan, wat te drinken en zo varen ze de haven uit. Na een kwartiertje varen legt Jan de boot stil. Hij kijkt Esmee aan op een manier die ze niet van hem kent. Ze vindt het eigenlijk best spannend. Jan loopt op haar af en pakt haar vast. Zachtjes legt hij haar neer op 1 van de bedden. “Wat doe je?” vraagt ze. “Je gaat nou al zo lang met me mee varen, dat je me daar wel eens voor mag bedanken”, zegt Jan. Esmee voelt een lichte paniek opkomen en wil overeind komen. Jan houdt haar tegen en streelt zachtjes over haar gezicht. “Niet bang zijn, ik ben het toch?” zegt Jan. Heel voorzichtig raakt hij haar aan. Op plekken waar ze dat eigenlijk niet weer. Maar uit angst zegt ze niks. Het kan nooit erg zijn, als Jan dit doet. Uiteindelijk ligt hij bovenop haar. Ze huilt geluidloos. Tranen lopen over haar wangen. Ze wil dit niet. Na een paar minuten, die eindeloos lijken, gaat Jan weer zitten en zegt: “Nu hoor je er echt bij.” Esmee knikt, ze durft niets te zeggen.

Ze varen terug naar de haven en Esmee fietst snel naar huis. Van plan dit zo snel mogelijk te vergeten. Haar ouders vertelt ze niets. Die mogen dit nooit weten.

 

Een paar weken later komt pas echt de klap. Haar beste vriend, haar maatje, haar redder in nood heeft haar vertrouwen een flinke klap gegeven. Hoe komt ze hier ooit overheen? Ze stopt het diep weg en bouwt de muur weer op die hij langzaam heeft afgebroken. Nooit zal iemand hier meer doorheen komen. Nooit zal ze iemand meer helemaal toelaten in haar leven.


09:31:16 25 Juni 2008 Permanente link Reacties (0)

Klussen


“Natuurlijk kom ik klussen als het nodig is!” En wat je beloofd moet je nakomen. Gisteren was het dan ook zover. Ze hebben speciaal voor mij een kamer bewaard om te witten. Het extra kamertje, waar de katten komen. En waar het dus niet erg is als het niet zo mooi. Bedankt voor het vertrouwen, haha!

Om 11 uur word ik verwacht, dus ’s ochtends vroeg nog even een aantal kilometers skaten. Of dat verstandig is merken we later wel. Om 10 uur stap ik in de auto, want ja, ze gaan natuurlijk niet om de hoek wonen, en stipt 11 uur sta ik op de stoep. Uiteraard word ik ontvangen met koffie. Of eigenlijk vruchtensap voor mij, want koffie gaat er nog steeds niet in. Een waterkoker is er niet, dus de keuze is vruchtensap of cola light. Dan maar vruchtensap. Eerst praten we even gezellig bij, want dat is ook alweer even geleden. Daarna volgt een rondleiding en vergeleken met mijn eerste bezoek is er een hoop veranderd! Weliswaar is nog niet alles af, maar er staat inmiddels een keuken die gebruikt kan worden en een badkamer die bijna gebruikt kan worden. Heel mooi!

Verder is de slaapkamer zo goed als af en zit in de woonkamer aan 1 kant het behang er al op. Op de andere kant is al een begin te zien. Het ziet er mooi uit allemaal.

En dan gaan we aan de slag. Er moet natuurlijk wel wat gebeuren! Eerst moet het kamertje leeg. Een hoop gesjouw van boven naar beneden, maar dan kunnen we echt beginnen. Eerst alles afplakken en spullen klaarzetten. Ook krijg ik een schattig rood met wit gebloemd doekje voor de bescherming van mijn haar. Ik heb mezelf niet in de spiegel gekeken, maar gezien de reacties stond dat hoofddoekje me fantastisch

Het doel van het hoofddoekje wordt me al snel duidelijk, want ik ben aangesteld om met de roller het plafond en de muren te gaan witten. Uiteraard laat ik me niet kennen en ga aan de slag of ik nooit anders heb gedaan. En ik moet zeggen, de schade valt mee. Behalve wat witte spikkels op mijn armen en 2 witte haren kom ik ongeschonden uit de kamer. Alles is wit en nu maar hopen dat het er opgedroogd net zo mooi uitziet als met natte verf.

Ondertussen hebben we heerlijk ongezond geluncht en ’s middags is de schouw aan de beurt. Ook die mag in het wit (in plaats van geel met oranje stenen). Uiteraard doe ik eerst het onderste stuk waarna ik er achter kom dat ik daar op moet staan om het bovenste deel te verven. Strakke actie.

Helaas pakt de verf niet in 1 keer, dus het moet nog een keer gebeuren, maar het is al een hele verbetering. Moe maar voldaan ga ik om half 6 naar huis. Als ik om half 7 thuis kom staan mijn 2 monsters al luid mauwend bovenaan de trap. Ze zullen wel honger hebben.

Zelf heb ik een bak maaltijdsalade en even later zijn we alle 3 stil aan het eten. Een warme douche is de volgende stap, want ik heb nogal wat protesterende spieren. Als dat maar goed gaat morgen. Na de douche installeer ik me op de bank met de tv aan en al snel hangen de poezels om me heen. Heerlijk lui en soezig geniet ik van mijn welverdiende rust, me vast voorbereidend op de spierpijn die ik morgen ongetwijfeld ga krijgen.
10:23:04 23 Juni 2008 Permanente link Reacties (0)

Wie ben ik?


Dat is mijn huiswerk voor deze week. En het is nog verdomde moeilijk deze vraag te beantwoorden. Want wie ben ik nou echt? Niemand kan dit voor mij beantwoorden, want eigenlijk kent niemand me echt. En dat doet best zeer.

Niemand kent mijn echte ik. Iedereen kent die buitenkant. Daar bùiten dat schild. Onbezorgd, vrolijk, meelevend, soms wat humeurig. Maar nooit echt ik. En dan vraag ik me af, zijn mijn vrienden dan wel vrienden met mijn echte ik? Of met de ik die lijk?

Mijn familie vond me altijd al apart. Raar. Niet passend in de rest van de groep. Natuurlijk, het was altijd heel gezellig. En we hebben veel gelachen en gehuild. Maar toch, er waren maar 2 mensen van mijn familie die mijn echte ik doorzagen. Op de basisschool had ik 1 echte vriendin. Tot ze me veraadde. Veraadde op een slinkse, achterbakse manier. Na een tijdje kwam er een nieuwe vriendin. Tot de middelbare school ons uit elkaar trok. Wat ik me van de eerste 3 jaar herinner was het pesten. Ik kan me niet herinneren dat het gezellig was. In de vierde werd dit anders. Wat een verandering! Ik had ineens lol in de klas, bouwde vriendschappen op en de pesters drongen naar de achtergrond. Nu denk ik, was dit echt? Was dit ik? Of was dit de ik die ze wilden zien? Of was dit de ik die ik wilde dat ze zagen?

Eenzaamheid. Lange tijd voelde ik me eenzaam. Alleen. Ondanks mijn familie, mijn vrienden. Muziek was het enige waarvoor ik leefde. Daar putte ik mijn kracht uit. Daar hoefde ik niet bij na te denken en kon ik gewoon mezelf zijn en mijn gevoelens uiten. Weg van de boze buitenwereld. Maar ja, dat kan niet altijd zo doorgaan.

Mijn familie is belangrijk. Dat is een grote kracht, maar tevens een zwakheid. Want elke ruzie, elke afwijzing doet zeer. Vreemd, want eigenlijk zijn zij juist degenen die mijn echte ik horen te kennen en horen te accepteren. Na zelfacceptatie. Want waarom acceptatie van anderen verwachten terwijl ik mezelf niet accepteer?

Dit is mijn les van deze week. Accepteren wie ik ben en who cares wat de rest van de wereld ervan vind.


20:05:17 20 Juni 2008 Permanente link Reacties (0)

Het monster en uitslapen...


Paardenmarkt! Wat een geweldige uitvinding. Dit betekent namelijk een onverwachte vrije dag.

Omdat ik het de laatste tijd erg druk had besloot ik deze dag in te delen met weinig dingen. Wat tv kijken, beetje achter de computer, boek lezen en 's avonds lekker muziek spelen. Tussendoor nog het aquarium een beurt geven en de kattenbak verschonen. Maar meer niet. En het mooiste van alles: 's ochtends heerlijk lang uitslapen!!

Tot het monster vannacht helaas besloot dat het anders moest. Zo rond 04.15 uur begint de ellende. De nacht heeft blijkbaar lang genoeg geduurd en wat is dan leuker een muisje te pakken, dit de trap af naar beneden te gooien, zo hard mogelijk naar beneden te denderen, muisje te vangen en weer zo hard mogelijk naar boven te rennen. En dit dan zo'n 20 keer achter elkaar doen. Op een houten trap. Na 4 keer stop ik mijn hoofd onder mijn kussens  en besluit het te negeren. Na nog een stuk of 10 keer en wat draaien verder is het irritatie niveau redelijk hoog. En na nog wat 5 keer vindt mijn blaas ook nog eens dat-ie geleegd moet worden. Al mopperend stap ik uit bed om een bezoek aan het toilet te brengen. Zit daar in de gang, in het donker, totaal onschuldig een zwart monster met grote gele ogen tegen me aan te praten. Vastbesloten hem te negeren loop ik naar het toilet, stoot ik mijn teen tegen de drempel en ga met een humeur ver beneden 0 op de wc zitten. Met het handen wassen besluit het zwarte mormel dat hij wat goed heeft te maken en strijkt langs mijn benen. Ik mompel: "Rotkat", geef 'm een aai over zijn kopje en duik mijn bed weer in.

Helaas, die aai was niet genoeg en al snel wordt de volgende truc bedacht. Nasty slaapt nog en zonder dat ze er erg in heeft sluipt er iets zwarts naar haar toe. Om er vervolgens bovenop te springen. *zucht*

Dit kan ze niet op zich laten zitten en ze stort zich bovenop hem. Helaas is hij sterker en na een half uur grommen, blazen en mauwen laat hij triomfantelijk los, klimt bovenin de krabpaal, ploft neer en valt in slaap. Rust in huis.

Helaas is Nasty wakker en besluit dat het tijd is voor ontbijt. Madame is niet voor niets half siamees en zet een keel op. Dat geluid kan zelfs mijn kussen niet tegenhouden. Helaas houdt ze dit langer vol dan ik en na 3 kwartier loop ik opnieuw mopperend de slaapkamer uit. Het zwarte monster kijkt me beledigd aan. Hoe haal ik het in mijn hoofd hem wakker te maken.

Gelukkig kan ik dit weer goed maken door iets te eten in de bakjes deponeren. Luid smakkend en grommend wordt dit opgegeten en ik besluit meteen maar onder de douche te springen en mijn schema van vandaag iets te vervroegen. Inmiddels is het 1 uur, zit ik klaarwakker op de bank met Nasty ronkend naast me en het monster diep in slaap op de krabpaal. Doodmoe van al het gespeel vannacht.

Notitie voor mezelf: zo rond bedtijd eerst een kwartier de katten moe maken in de hoop dat ze de nacht doorslapen....


13:10:08 11 Juni 2008 Permanente link Reacties (0)

Auto's


Het is nu ruim 8 jaar geleden dat ik het felbegeerde roze papiertje heb gehaald. Apetrots was ik! Diezelfde dag reden we nog in onze witte Renault Clio naar het gemeentehuis om het op te halen. Dat kon toen nog meteen (auw, wat klinkt dat oud). En op de terugweg mocht ik uiteraard naar huis rijden. Heel spannend!

Het begon al goed met het wegrijden van de parkeerplaats. Deze liep helaas schuin naar achteren af en na een diesel gewend te zijn kreeg ik deze auto, waarvan de koppeling ook nog eens zeer gevoelig was, niet eens van de parkeerplek. Waardoor we heel zachtjes achteruit richting sloot rolden. Mijn ietwat zenuwachtige moeder trok uiteindelijk op de handrem en besloot dat ze de auto maar eerst even op de weg moest rijden voor ik er mee verder kon.

Nou, dat scheelde een stuk. De weg was recht en ik kon zo wegrijden. Tot we de bocht om moesten en eigenlijk pas op de echte weg terechtkwamen. Bij het gebrek aan stuurbekrachtiging belandden we bijna in de berm. Eeehm ja, sorry mam

Na het optrekken met loeiende motor bij het verkeerslicht konden we eindelijk de provinciale weg op en verdween de imiddels aardig opgelopen spanning uit de auto en vooral bestuurder en bijrijder. Helaas volgde na 3 kilometer weer een verkeerslicht en moeders begon ruim van tevoren al met remmen. Remmen? O ja, geen rembekrachtiging! Maar het ging goed en we kwamen netjes tot stilstand voor het rode licht. En na 2x te zijn afgeslagen konden we een 3e keer (opnieuw met loeiende motor) onze tocht naar huis vervolgen. Het volgende verkeerslicht stond gelukkig op groen, dus dat gaf geen problemen. Eenmaal thuis aangekomen werd me verteld dat ik de auto dan wel even achteruit in moest parkeren zodat pa zo weg kon wanneer het alarm voor de brandweer af ging. Eeehm ja, maar dat hadden ze me niet geleerd! Maar goed, na 4x steken en 2x afslaan stond hij dan toch mooi in het parkeervak.

Gelukkig mocht ik regelmatig de auto meenemen en zo kon ik er aan wennen. Want wennen moest ik zeker wel. Na een paar maanden werd besloten dat er een andere auto kwam. Een Renault Twingo deze keer. Iets kleiner, dus dat scheelde al een hoop. Uiteraard mocht ik nog niet alleen rijden de eerste keer en werd het verplichte eerste rondje met een meeremmende en meekijkende vader gereden. Ondanks het vele commentaar was ik blijkbaar goedgekeurd en een avond later mocht ik alleen op pad. Deze Twingo heeft me veel geleerd en al snel vond ik dat ik aardig kon rijden.

Toen ik even later op mezelf ging wonen was er helaas geen geld voor een eigen auto. Zelf had ik een brommer en als het nodig was kon ik de auto van pa en ma gebruiken. Tot het tijd werd voor een eigen auto! Uiteraard een Renault Twingo, want dat was wel goed bevallen. Een stoerdere uitvoering deze keer. Turqoise, iets verlaagd, alles mooie meegspoten en een glazen schuifdak. Volledig elektrisch. Wat was ik trots op mijn eerste karretje. Tot ik haar na een paar maanden in elkaar reed aan de voorkant. Geen gewonden gelukkig, maar wel een deuk in mijn auto. En ego... Ik kon er niks aan doen, was goed verzekerd, dus geen probleem. Helaas ging de verzekering wel omhoog en moest ik met pijn in mijn hart afscheid nemen van de Twingo en weer een scooter aanschaffen.

Gelukkig hadden pa en ma nog steeds een auto, opnieuw een Clio, dus wanneer het nodig was kon ik daar gebruik van maken. Dit was een automaat. Pfoe, dat is even wennen. Maar na wat keren gereden te hebben werden we aardig vrienden. Geen goede vrienden, want ik kon er niet aan wennen dat een auto voor je denkt. Dat doe ik liever zelf.

Dus besloot ik vorig jaar een oud autootje aan te schaffen. Een Suzuki Swift, 17 jaar oude, wat roestig en rood. Alles wat ik nooit wilde bezat deze auto. Maar goed, het reed en bracht me van A naar B. Als B tenminste niet te ver weg lag, want dat vertrouwen had ik toch niet. En terecht, want bijna een jaar later liet hij me staan langs de snelweg. Na een reparatie (en fikse rekening) konden we weer verder. Tot hij het 3 weken later opnieuw begaf. Hij was duidelijk rijp voor de sloop. Zo gezegd zo gedaan. Swift naar de sloop en op zoek naar een andere. Mijn oog viel uiteraard weer op een Twingo en na wat rondkijken besloten we naar de dealer te rijden hier in de buurt. Het was donker, en het enige wat ik zag was dat hij blauw was. Dit werd 'm. Hij zag er goed uit, was goed onderhouden én had weer zo'n mooi glazen dakje.

De dag later bij daglicht bleek het om een KLM-blauwe Twingo te gaan. Inderdaad met glazen dak, lichtmetalen velgen met bredere banden (leuk als je nieuwe banden nodig hebt), iets verlaagd (lang leve de drempels) en die dus...eeehm....ja.....zeer opvallende kleur.

Ach, en stiekem is hij best leuk. Mijn karretje.


12:11:31 16 Mei 2008 Permanente link Reacties (0)

Outlet NL female 140915 - 030216 468x60


Weblog